Kalabalığın İçinde Yalnızlık

Bir şehrin içinden geçiyorum
Kendi sesimi bile duyamadığım caddelerden…
Her adımda bir uğultu,
Her adımda çoğalan gölgeler var.
Ama ben,
Bütün bu kalabalığın ortasında
İçimdeki tek kişilik sessizliği taşıyorum.

Gözlerime çarpan yüzler
Bir anlık parıldayıp kayboluyor,
Sanki herkes bir yere yetişme telaşında
Ama kimse gerçekte bir yere varmıyor.
Ben ise
Kalabalığın açtığı boşluklarda
Kendi içime düşüyorum her gün,
Hiç kimsenin fark etmediği
İçsel bir uçuruma…

İnsan, bazen binlerce sesin arasında
En çok kendi içindeki sessizlikle konuşuyor.
Ben de öyle yapıyorum:
Kime ait olduğunu bilmediğim
Bir yalnızlıkla,
Bir çocukluğun kırık oyunlarıyla,
Bir adamın ağır duruşuyla
Kendi içimde yürüyorum.

Akşam olurken
Şehrin ışıkları yüzüme vuruyor,
Ve ben, her ışığın altında
Biraz daha görünmez oluyorum.
Görünmezlik kötü değil aslında;
Bazen insan
Kendi gölgesine bile görünmek istemiyor.
Bir ben bilirim
Gölgesiz kalmanın ağırlığını…

Yine de yürürüm,
Omuzlarımda geçmişin yükleri,
Adımlarımda geleceğin belirsizliği…
Kimse bilmez,
Kalabalıklar arasında taşınan yalnızlık
En sessiz, en ağır emanettir.
Taşırsın,
Kimse görmez;
Bıraksan kırılır,
Tutarsan seni tüketir.

Benim yalnızlığım
Kimsenin terk etmediği,
Kimsenin sahiplenmediği
Kendiliğinden bir yalnızlık.
Kalabalığın içinden doğan,
Kalabalığın ortasında büyüyen…
Bir bakışta sığmaz,
Bir sözle açıklanmaz;
Sadece hissedilir.

Ve ben,
Her yeni güne uyanırken
Biliyorum ki en büyük kalabalık,
İnsanın kendi içindeki dünyadır.
Orada sesler birbirine çarpar,
Düşünceler aynı sokakta kaybolur,
Hatıralar aynı köşede bekler.
Gözlerimi kapadığımda bile
Benden ayrılmayan
Bir iç kalabalık vardır.
Belki de bu yüzden
Dışarıdaki kalabalık
Bana hep olduğundan daha uzak gelir.

Ama yine de
Her yalnızlığın içinde
Bir direnç vardır,
Ve ben o direnci taşıyorum:
Sessizliğin gücünü,
Gölgenin bilgeliğini,
İnsanın kendiyle kalmanın
O ağır ama onurlu tarafını.

Belki bir gün
Bu şehrin gürültüsünde
Benim içimdeki sessizliği duyan biri olur.
Belki bir gün
Kalabalığın içinde yürürken
Adımlarım bir başka adımla yan yana gelir.
Bilmiyorum…
Yine de umudun ince çizgisini
Ceplerimde taşıyorum.

Şimdilik
Kalabalığın içindeki yalnızlığımla barışıyorum.
Ve biliyorum ki
Yalnızlık, bazen bir eksiklik değil;
İnsanın kendi gökyüzünü bulabilmesi için
Gerekli olan en derin sessizliktir.