İnsanlığın Çürük Yüzü Şiiri - Şener Gezmiş

İNSANLIĞIN ÇÜRÜK YÜZÜ

Biri der, al renge bulandım, şanım ben.
Biri der, elimde kılıç, kanım ben.
Biri eder padişahı baş tacı, biri sultanı…
Savaşsız bir dünyaysa varım ben.

Bozulmuş insanlığın temeli:
ne hoşgörü var, ne iyi niyeti.
İhanetin, zulmün neferi…
İnsanca bir zaman varsa, varım ben.

Biri der vatan, biri der millet;
hepsinin içinde bir zillet.
Özünde kalmamış engin kudret;
bilimle ahlaksa, varım ben.

Ne ekmek bilir, ne de aş,
ne üstünde var erdemli baş.
Elinde kalmadı atacak taş;
ekmeği bölüşmekse, varım ben.

Biri der cennet, kılar namazı;
biri der millet, satar vatanı.
Garibe kurarlar hep darağacı;
adil bir dünyaysa, varım ben.

Kula kul olur, fiyatı belli;
cahili kendine eder efendi.
Kuru soğanla şükür teselli;
zihnin özgürlüğüyse, varım ben.

Biri sever yobazı, biri yandaşı;
biri mürit olur, biri yoldaşı.
Bilimle sanatın aziz düşmanı;
dünyayı anlamaksa, varım ben.

Zulüm eder kendine, bilmez halini;
zalimin çarkına harcar varını.
Yaşamadan bugünle yarını,
vicdanla merhametse, varım ben.