İnsan Yaşlanır Mıymış Şiiri - Kuzey Okumuş

İnsan hiç yaşlanır mıymış, bilemedim.
İçimde derin bir hüzün mü var,
Derin bir pişmanlık mı?
Daha dün koştum çayırlarda,
Kumdan kalemdi benim hayatım.
Daha dün çakıl taşları toplardım masallarda,
Oyuncak bebeklerden korkardım.
Nerede kaldı o eski hatıralar?
Bir sis gibi yayıldı etrafa...

Kuş gibiyim sanki,
Uçuyorum ama özgür değilim.
Ben mumdan kalan ışığa hasretim.
Hatıra rüzgârı esti mi,
Hemen uçar benliğim.

İnsan hiç yaşlanır mıymış?
Pişmanım!
Çok pişmanım...
Ağladığında duyduğun senfoni gibi,
Dalıp gittiğin şarkı kadar hızlı,
Bitti gitti hayatım.
Ah, nerede kaldı o çizik içindeki aynalar.
Küçük, daracık sokaklarda koşturmalar,
Hele o gençlik aşkları,
Bilemedim...

İnsan hiç yaşlanır mıymış.
Velashıl, yaşlandık işte.
Bitmez dedik bitti,
Solmaz dedik soldu.
Bitik bir insan gibi yaşadım,
Öylede öleceğim,
Pişmanım!