Bir adam tanıdım ıssız terkedilmiş evler gibiydi
Bir kış günü tanımıştı onu,
yalnızdı kimsesizdi mutsuzdu o güne değin
aylardan Aralık'ın onsekizi bir akşam üstü
hayata yeninden dönmüştü
mutluluğu yakaladım diyordu sonunda
hayalleri vardı onunla geleceğe dönük
her gün 297 durağından yolcu ederdi evine
her akşam el sallardı ardından 97 durağında
birgün araları açıldı ve yıkıldı dünyası
onca yalvarmasına rağmen affettiremedi kendini
ondan habersiz her anını onla yaşıyordu
aylarca 97 duragında bekledi onu
uzaktan da olsa görmek için
lakin hep üzgün ayrılıyordu duraktan
çünkü o gelmiyordu artık o duraga
yılmadan bıkmadan inadına bekledi durakta
kış demeden gece demeden
mutlu sonla bitmedi bu mutlulugu
yıllar geçti aradan
ama her şehre inişinde 97 durağına uğruyor geçmişin hatrına
geçmişteki mutlu anların hatrına.
Kayıt Tarihi : 25.5.2009 03:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!