İçimde Kalan 90'lar Şiiri - Münzevi Zeyrek

Ev, sessizce uyanırdı sabaha.
Henüz hiçbir sabah küflenmemişti özlemle.
TRT'de başlardı Susam Sokağı.
Saat yediydi, dünya hâlâ masumdu.
İstiklal Marşı’yla kapanırdı ekran.
Çocukluğum saygı duruşunda beklerdi.
Edi’yle değil, konuşurdum içimdeki eksiklikle.

Test yayını gibi yaşardık biz.
Renksiz ama umutla beklenen.
Çocuk kalbinin titrek hatırası.
O ekranın saklanırdı sessizliğinden.

Dışarısı, evsiz cennetimiz.
Bisikletimizle rüzgârı delerdik.
Her pedal bir hayalin kaçış hızına denk.
Komşunun ağacından kopardığımız erikler gibi...
Mayhoştu suçumuz, gizliydi neşemiz…

Sinek ilaçlama arabasının arkasından koşardık.
Çocukluk bazen bir gaz bulutunun içinden fısıldardı.
Telden arabalar yapardık.
Hayallerimizi plastik poşetlere doldurur...
Uçurtma gibi göğe salar, ipinden tutamazdık.

Akşamüstü, sahilde bir ateş yakılırdı.
İlk aşkımın gözlerinde titrerdi yıldızlar.
Clementine, iç çekişlerimize sessiz fon müziği olurdu.
Yıldızlarla süslü saçlarımız vardı.

Tahta divanda uyuyakalırdım.
Cırcır böcekleri, başucumda ninni söylerdi.
İskele ucunda denize atlayan ben.
Kâğıt helva içinde eriyen dondurma...
Aslında büyüyemeyen yanımdım.

Salçalı ekmeğimizi bölüşürdük.
Kimse payından şikâyet etmezdi.
Yoksulluk da aynı ekmeği seviyordu bizimle.
Fruko gazozun yadında sarhoş olurduk.

Okulun önlüğü maviydi.
Resimlerimiz siyahtı belki.
Yakalar danteldi, cepler mendilli...
Kalbimiz, kokulu silgiler kadar nahifti.

Monami boyalar, kareli defterler...
Renkli hayalden ibaretti her şey.
Hepimiz biraz fakirdik.
Tam da bu yüzden, birbirimizle zengindik.

Şimdi ne kaldı elimde?
Solmuş bir “pekiyi”.
Çatlamış bir silgi.
Hep özleme dönen bir çocukluk.

Anlatması zor…
Çünkü çocukluk artık anlatılmıyor.
Silikleşiyor yeni neslin ekranında.
Biz çocuktuk.
Sokakta oynayan...
Elleri kirli ama yüreği temiz çocuklardık.
Endişemiz sadece,
annemizin pencereden "eve gel!" diye bağırmasıydı.

Biz 90’larda büyüdük.
Belki gökyüzü daha maviydi.
Raflar dolu, cepler dolu, ekranlar parlak…
Ama kalpler…
Sessiz bir boşlukta birbirini arıyor.
Şimdi her şey var.
Ama dokunduğumuz hiçbir şey birbirimize değmiyor.