İbrahimî Ateş Şiiri - Mehmet Cıngır

Severim güneşin sabah ilk selamladığı
Ak saçlı gümüş dağların sisli doruğunu
Bir mağaraya atmak isterim soğuğunu
Gam veriyor bana şelâlenin intiharı
Kahve gözlerin düşüyor birden yüreğime
Seyrediyorum ben renginde pembe baharı.

Deli nehir gibi ruhuma akmak isterim,
Sevmem ben karınca gibi yerde yürümeyi
Merdiven nerde ? Göğe çıkmak isterim.
İstemem ben toprakta ot gibi çürümeyi.

Buhar gibi binip meczup bir rüzgâr atına,
Toz zerreleri gibi savrulup döne döne
Masum dualar gibi bulutların katına
Yükselip damla damla birbirne dokunmadan
Yağmak isterim,Kerem gibi yanan toprağa.
Kahve gözlerinin rengini vermek isterim ,
Daldaki nergis gülüşlü gururlu yaprağa.

Çivilemek isterim pencereme rüzgârı
Sen pembe pembe ve dalgın bakarken yüzüme
İzlerim gökten melekler gibi inen kar’ı
Kara bir gözlük takarım gözüne güneşin,
Yanarım ben karda cayır cayır Kerem gibi
Yok mudur fedakâr bir karınca korkusuzca
Su dökecek üstüne İbrahimî ateşin?