Hoşçakal Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Yaşamak değil,hayata tutunmak.
Ve ondan da kopuyorum ağır ağır.
Sensiz yaşam denen bu müsvedde ömürde
Ölmeye benide çağır.
Kimi aşka tövbeli, kimi sevdaya sağır.
Kiminin kabuk tutmuş yarası.
Kiminin tek dostu, cebindeki tek dal cığarası.
Anlat bana gerçek sevdaları uçurum gözlüm.
Zeburun ateşi mi? Mecnun'un çölü mü?
Yada ,Ferhat'ın gürz'ünde, isyankar bir ölüm mü?
Yoksa, ince bir urgan da son bir bakış mı?
Anlat bana, tel tel saçlarında yitip gittiğim.
Sadece içten içe çürümek mi?
Yoksa, ıssızlığın ortasında, körü körüne yürümek mi?
Yada, hiç tanımadığın, kimsesiz bir yürekte,
apansız büyümek mi?
Anlat bana, dilinden en güzel nağmeleri dinlediğim.
Hiç bilmediğin kalabalık bir şehirde, birini aramak mı?
Yoksa, ıssızlığın ortasında, boşluğa bağırmak mı?
Yada, yüreğinde hergün kanayan yarayı saramamak mı?
Neyse, boş ver, yada hiç anlatma, yorgun yüreğim
Artık katlanamaz.
İncinmeden, incitmeden, vedalaşma zamanı.
Hoşça kal, kaşlarına destanlar yazdığım.
Ok, ok, kirpiklerine, savaşlar çıkardığım.
Hoşçakal, kahkülüne dünyayı yaktığım.
Sen hoşça kal, ben gülümseyerek öleyim.