Hikâye Şiiri - Mehmet Cıngır

Mevsimlerden ilkbahar,aylardan ise nisan
Elde tüfek , arkasında köpek, av peşinde
Sabahtan beri taban tepiyor Avcı Süleyman
Bir ses duymak için tutuyordu nefesini
Bir av bulamayınca kızıyor,kuduruyor,
Bastırıyordu öfkeden göğüs kafesini.

Ana babası çıksa idi eğer kabirden
Öldürme hırsı ile gözleri kör olmuştu,
Hiç acımadan basacaktı tetiğe birden.
Öyle ki damarlarında dolaşan o cellat,
Tanımayacak idi hiçbir canlıya hayat.

Hava biraz serin;fakat her yer güneşlikti.
Sarı görünüyordu gözüne her şey sarı.
Görse hemen öldürüverecekti kuşları.
Avcı Süleyman’ın vicdanı delik deşikti.

Akıyordu pınarlardan billur gibi bir su,
Yoktu Süleyman’da Allah korkusu.
Kaplamıştı her tarafı koyu bir sessizlik,
Süleyman’ın yüreğinde müthiş bir hissizlik…
Derken çıkıverdi karşısına bir ana ceylan
Ve heyecanlanmıştı birden Avcı Süleyman!

Ve dayadı ceylanın boğazına silahı
Neydi bu yavrulu ana ceylanın günahı
Ceylanın o kömür gözleri bulut buluttu,
Küçücük yavrusu ceylan için bir umuttu

Ceylan, bir yavrusuna bir Süleyman’a baktı,
Gözlerinden iki damla yaş süzülüp aktı.
Hiç,hiç acımadan bastı tetiğe Süleyman,
Can verdi yavrusunun önünde ana ceylan.
Mevsimlerden ilkbahar,aylardansa nisandı,
Avcı Süleyman hıçkırık sever bir insandı.