Her Gün Aynı Saatte

Her gün, aynı saatte
Bir simitçi geçer bu sokaklardan...

Susam izleri kalır berisinde:
Berisinde güzel kokular,
Berisinde bir tokluk
Bırakıp gözden kaybolur.
Ertesi gün aynı saatte görüşmek üzere...

Çocuk neşeleri dolaşır ayaklarıma,
Takılır düşerim hiçbir yerim acımaz.
Bir simitçi düşer yüreklere
Her gün aynı saatte...

Tüm açlıklar dönüşür tokluklara,
Kayıp gülüşler yayılır köhne evlerine sokağın.
Beklenen olur simitçi,
Aynı saatte her gün...

Mahallenin köpekleri karşılar,
Havlar ama ısırmaz.
Paylarını alıp çekilirler bir köşeye,
Her gün aynı saatte...

Alışır sokaklar simitçiye;
Sokaklar simit kokularına;
Simit kokuları gülüşlere;
Gülüşler tokluklara karışır.
Her gün aynı saatte...

Bir gün olur da çıkıp gelmezse simitçi...
Bu sokaklar ne hal olur düşünemem.
Hayallere boşverip,
Uzanıp pencereden izlerim onu
Her gün aynı saatte...