Güzel Annem Şiiri - Mehmet Cıngır

Annem,güzel annem!
Seni en son bahçe sularken gördüm.
Bahçene güller ekerken gördüm.
Sen tazecik bir fidan,
Güllerin birer tomurcuktu henüz.
Sen olsaydın böyle olmazdı,
Ektiğin güller solmazdı.
Güzel annem!
Gel gör şimdi suladığın bahçe ne halde!
Ektiğin güller ne halde!

Gül annem,
Saldırıya uğramıştın,
Ağır yaralıydın,
Ayağa kalkamıyordun.
Suladığın bahçede kızıl güneşe karşı
Boylu boyunca uzanmış yatıyordun;
Ama ışıl ışıldı zeytin karası gözlerin.
Son kez seyrettin bahçeni
Son kez baktın güllerine…
Konuşamıyordun.
O incecik dudakların kımıldıyordu sadece…
Belli ki,kelime-i şahadet getiriyordun,
Belli ki,”Allah’ım güllerimi soldurma”diyordun.

Ve yürekten bir ses duyuldu
Bir çığlık
Aaaah!
Rabbim duydu sesini,
Gökler ağladı,
Yer titredi.
İşitti melekler,
Kor ateşte dağlandı yürekler.
Ve geldi sana göklerden bir davet.
Ne ambülans vardı,ne telefon,ne araba ne at…
Bu yüzden işitmedi devlet.
İşte o anda sen bir nur oldun
Bir sır…
Bir melek oldun ak kanatlı
Ve sonsuzluğa uçup gittin.
O anda güllerinin güneşi battı
Işığı söndü dünyalarının.
Sen uçarken,göğün tavanı çöktü birden
Karanlıklar içinde kaldı bahçen.
O anda solmaya başladı güllerin.

Benim melek annem,
Bu bayram da ellerini öpemedim.
Bir gün kabrinin üstünde bir kırmızı gül biterse
Bil ki o kırmızı gül ben’im.
Hiçbir bayramda öpemediğim
Kardan ak,pamuktan yumuşak ellerini inşaallah
Bundan sonra her bayram doya doya öperim.