Gündüz gözüyle Şiiri - Murat Ülkü

Gündüz gözüyle gelen o sinsi fısıltı:
"Artık kendine gel, bırak o tuhaflığı."
Korkarım; ruhuma bir hesap uzmanı yerleşir,
Her şeyi kâr/zarar diye tartar, bitirir.
Ve o zaman hayat denilen o tatlı cinnet biter.
​
Akıllanmak mı? Demek ki artık fıkra yok.
Her yalan şakaya kahkahayla gülmek yasak.
Öğlen yemeğinde sadece tahvil konuşulur,
Kravat boğar beni, ruhum kalır çaresiz.
Zira akıl, en büyük yaratıcılık katili.
​
Derler ki: "Yaslandın olgunluk şarttır,"
Oysa olgunluk, bilirim, gri bir tuzaktır.
Korkum; bir sabah kalkıp da aynadaki benin,
Her şeyi kabul eden, itirazsız bir yüz olması.
Aman Tanrım, o gün betonlaşır ruhumun dizeleri.
​
Toplumun dayattığı o 'sağduyu' perdesi,
Duygularımı, tutkularımı sinsice yer.
Ne bir deli sevinç, ne bir anlamsız öfke,
Hep 'orta yol', hep 'ölçülü' ve hep 'sakin'.
Felsefi bir prangadır bu, isyanım kesin.
​
Benim "mantıksız" dediğim, sizin can damarınız.
Benim "saçma" dediğim, hayallerinize giden iz.
Akıl, sadece bir hesap makinesi, soğuk ve nankör,
Oysa ben, kalbimle çarpan bir şair olmalıyım.
Yoksa bu sıkıcı düzen, beni de yutar mı, bilmeliyim.
​
Şiir, dilimin en keskin kılıcıydı hani?
Ya şimdi susturulup, bir 'kurumsal dil' konuşursam.
Hayatın absürtlüğüne gözümü kaparsam,
Herkes gibi, önümde eğilip, boyun eğersem.
İşte o an, kendi ruhumu kendim gömersem.
​
Bırakın kalsın içimde o çocukça isyanım,
O anlık kararların verdiği keyif, o heyecan.
Akıl, her şeyi erteler, her şeye bir kılıf bulur,
Ama ruh, 'Şimdi ve Hemen!' diye haykırır.
Korkum, o 'şimdi'yi bir daha yakalayamamak.
​
Zekâmı, züğürt tesellisi yapmaktan korkuyorum,
Sadece statü için, kuru bir bilgi yığını olmaktan.
Sanatın çılgınlığı, aşkın deliliği varken,
Kendimi rasyonel bir köşeye hapsetmekten.
Böyle bir Akıl Hapsi'nden, ruhumu koru Tanrım!
​
Korkum, yarın uyanıp da "Ah, keşke..." demek,
Pişmanlık denen o ağır pelerini giymek.
Yol ayrımlarında hep 'güvenli' olanı seçmek,
Ve asla o çılgın, o bilinmedik yolu denememek.
Böyle bir yavanlık, bir şiire hiç yakışmamak.
​
Ey hayat! Al benden ne varsa al, ama şunu bırak:
O asi ruhumun, o 'akılsız' neşesi kalsın.
Bırakın kalsın o çocuksu yanım baki,
Yeter ki o ciddiyet beni esir almasın.
Akıllanmak bir felaket, bırak Murat deli kalsın!