Ey Sevgili Şiiri - Ahmet Ihsan Arac

Bir güzel ki
Gözleri bulutlardan, kirpikleri kelebeklerden,
Bir güzel ki
Bakışları bahardan, saçları yazdan, cilvesi nazdan...
Bir güzel ki
Everest'in yamaçlarında dalgalanırdı
Kâkülleri bir zamanlar
Ve nefessiz koyardı
Tırmanmak isteyeni yamaçlarında
Dokunmak için saçlarına

Oysa ey sevgili
Vazgeçilmem sandığın aşk oyununda
Umursandığın kadardın

Zira kulağında çınlayan aşk cümleleri bendim
Öznede Mecnun, yüklemde Ferhat, fiilde Kerem'dim
Bendim saçlarını dalgalandıran rüzgar
Bendim ayaklarını yerden kesen büyü
Bendim ruhunda dolaşan kuş tüyü

Sen ise nesnesiydin ancak
Ey içime hapsettiğim
Girdaplarımda kaybettiğim...
Varlığına eremeden yokluğunda sevdiğim...

Ay güneş vurdukça parlar
Balıklar yokken de vardı denizler
Aşk yeryüzüne senlinle inmedi
Sevmek için kurulmuş bir kalbim var
Seninle çarpışı olsa da bir başka
Senden önce de çarpıyordu bu kalp aşkla

Şimdi duydum ki yadımı anarmışsın.
Savrulmuş dutların hazan olmuşsun
Susmuş bülbüllerin neşesiz kalmışsın
Artık her şey için çok geç sevgili
Kış nedir bilmez göçmen kuşlar
Hep baharlarda dolaşıp dururlar
Oysa ben razıydım sana göçmeye
Benim suçum mu sen hep kış idiysen

Ey sevgili unutma
Aşk sevilene dense de
Eş kıymet bilene denir
Eş kadir bilene denir