Ey Sen Şiiri - Ahmet Ihsan Arac

İçimdeki fırtınaların sahibi; ey sen
Hani çıkar ya sabaha güne bakanlar
Her karanlık gecenin sonunda
Her şubatın sonunda zemheri donunda
Hani açar ya karların çiçeği kardelenler
Ah bir kurtarabilsem ben de ümitlerimi
Ümitsizliklerimin elinden bu son bahar

Yüreğimde patlayan magmalardan
Aşkın rengi kırmızılar derletip
Aşkın çiçeği güle çeviren sen, ey sen
Akrep ve tarantulaların zehri birikti
Baharın müjdeci avuçlarında
Hayaller kusuyor ormanlar artık
İmkânsız derelerin dik yamaçlarında

Dünyanın döngüsü ayın döngüsü
Baharı tetikleyen gelgitler besler
Örtünün altında sığıntı süsler
Geceler kanaviçesinde beyazlar düşler
Ah hisler ah şu kırıntı hisler
Yanardağdan sızıntı güller desteler

Irmağın yokuşu içerdi akar
Kırık kalplerden göze kanlı kanallar
Hıçkırıkların beslediği şallı şelaleler
Gözlerde yüksek debili ahlar
Ve bir de hıçkırık hikayeler
Kırık süngüsünde son mevsimin

Muştular koşar avare dilek avına
Girmeden ocaktaki demirler tavına
Hükümsüz şerhler derlenir bir bir
Uykuda kitapsız filozof savına
Bir de girmeden ham rüyalar kavına
Ümitler koşar avare dilek avına