Ey Güneş Şiiri - Mehmet Cıngır

Burada yağmur kokusundan sonra
Kara gecenin arkasından bir güneş doğdu
Dudaklarında tebessüm…
Aydınlattı gülüşü karanlık dünyayı
Altın oklar fırlattı karanlıklara.
Kaçtı karanlıklar mağara kovuklarına
Esvabını toplayarak.
Onunla birlikte gitti
Cinler,şeytanlar; korkular,periler,devler…
Korkusuzca açtı aydınlığa
Kapılarını,pencerelerini evler…

Uzadı en uzaklara altın teller,
Uzadıkça dokundu mahzun gönüllere
Gül kokulu eller.
Serinledi çölde kavrulan kum
Doğunca güneş.
Gün yüzüne çıktı gerçekler
Bir adım atacak yer yoktu kara gecede
Her yerde sayısız uçurum…
Aydınlığında hareketlendi karıncalar,
Güvenle açtı gözlerini çiçekler,
Ezilmekten kurtuldu böcekler…
Fakat;
Habersizdi aydınlığından yarasalar.
Görebilirler mi güneşi
Bin yıl arasalar?

Gün doğmadan önce
Çürük elma fiyatına tezgâhlara dizilmiş
Rengârenk yüzler…
Simsiyah yağıyordu zifiri karanlıkta kar.
Güneşi arıyordu buz tutmuş gözler,
Diri diri yutuyordu körpe fidanları toprak
Dalına yabancıydı yaprak…

Gün doğmadan önce
Gecenin karanlığına gizlenmiş
Daha neler neler vardı:
Taciz,tecavüz,zülüm,işkence
Ve daha nice iğrençlikler…
Çöldeki kumlar kadardı.

Ey güneş!
Sen doğmadan önce
Boğulurdu karanlıkta âminler
Korkusuz dolaşırdı damarlarda
Periler,şeytanlar,cinler…
Konmazdı pencerelere güvercinler.

Ey güneş !
Doğunca sen
Zulmetmetmiyor kardeşe kardeş,
Kırmıyor dalları deli rüzgâr.
Göçmen kuşlar gibi
Uçup gitmiyor
Kışın göğsünde bile oluyor bahar.

Ey güneş,
Batma,
Batma ki,
Düşmesin insanlar yeniden
Karanlığın boşluğuna!
Uzun dilli deli rüzgârlar,
Dövmesin yeniden gariplerin bağrını.
Geçmesin bodur ağaçların gölgesi
Kendi boyunu.
Yuva kurmasın karanlık,gariplerin yüreğine.

Ey güneş!
Sen hayat kaynağı
Sen sıcacık bir nûr,
Sen bolluk,
Sen bereket,
Sen rahmet,
Sayende yağar
Ruhumuzu kirlerinden arındıran yağmur.

Ey rahmet güneşi!
Aydınlığında
Kalbine konarım.
Sakın batma,
Yoksa donarım!