Eşkiya Şiiri - Evren Dalgıç

Köşeme çekildim,
gökyüzüm karaya vurdu.
Çiçekler bir bozgundu
bu ayrılıkta.
Kelimeler tarifsiz.
Soğuktu yorgunluğum,
gözyaşım acısız.
Bir nefes çektim kendimden,
bir nefes sancı.
Yokluğunu sürdüm gözlerime,
bir damla acı.

Karşı kıyılarda süzülür hayat,
gözümün içine baka baka,
yüreğimi yaka yaka geçer zaman.
Bir piyango bileti kadar ümit;
bir amorti kadar teselli bu an.
Güllerin bitmesine daha çok var,
bu bahçe daha sadece toprak.
Ve yağmur sular gökten şelaler,
her damla bir umut;
her damla bir toprak.

Değişecek,
bir gün değişecek bu düzen.
Gözler süzülmeden doğacak güneş.
Ve şiirler hasret kokmayacak.
Özlem salmayacak dört bir yana ferman.
Direnmek için yıllar önce bu yazgıya,
elinde umutla çıkan o dağlara;
sen gelince yeniden dönecek şehrine.
Ben geleceğim,
söz sana.
Dönecek eşkiya..

(Ankara 2002)