En Büyük Ağrıları Yasayamadıklarımdan Çe ...

kendi sesimde boğulduğum gün sustum
kimseye uğramadı haykırışlarım
inanmak istemiyordum aklıma çakılan paslı çivilere
herşeyin iyi olacağına dair ümit besliyordum
baktım gördüğüm hiçti
derin bir off ektim hayat tarlasına
çıkan dikenlerimle kan revan içinde
yaşadıklarımı unutuyordum da kimi zaman
en büyük ağrıları yaşayamadıklarımdan çektim..

insan eceline mıhlar mı umutlarını
adanır mı bir çöl serabına
hiç bıkmam dediği yokuşlarda kıvrandıkça
kırılan kalbinden ağrıyan d/izlerinden
sevda sıcağında vaha arar ya hani
geberir geberememekten
ben öksüz sefaların öz çocuğu
dipsiz kuyuların üvey annesi
ansızın doğrulmak vardı bir gece yarısı
gidemedim
en büyük ağrıları yaşayamadıklarımdan çektim..

bu kadar gaddar mıydı hayat
cebimde milyonlarca hayalet istihdam
ne kimsede aşım vardı ne kimseyle işim
bulduysam yedim bulamadıysam arz etmedim
her muradım kapıların dışından el sallarken bana
göz yaşıyla kaç kişiyi infaz ettim
ahh Tanrım bir şans daha ver bana
yaşadıklarımı unutuyorum yine ara ara
en büyük ağrıları yasayamadıklarımdan çektim..

ilahi panjurları indirirken gönül haneme
ordular akın etti adeta kalp meyhaneme
acıyı içtikçe devleşti gücüm
inşa ettigime secde ettim miskin halimle
siz yazın mutlu aşk şiirleri şairler
ben bilinmekten istifa ettim
en büyük ağrıları da yaşayamadıklarımdan çektim..

/dönmeyecek bir şiir ,şairini berbat eder/

Canan SERGÜL 🐛