Efendim Şiiri - Mehmet Cıngır

Gavur icadı dediler,
Uçağa binmediler.
Uçak vardı da sen binmedin mi efendim?
Hani bir gün “ne güzel dişleri var”dedin ya
Güzel bakmayı,
Güzele bakmayı
Bize sen öğretmedin mi efendim?
Hani bir gün bir çocuğun kuşu ölmüştü ya
Çocuğa taziyeye gidip,
“Kuşun ölmüş,başın sağ olsun”diyerek
Çocukları ve hayvanları sevmeyi
Sen öğretmedin mi efendim?
Sıkıldığın zaman gökyüzüne bakardın,
Başın ağrıdığı zaman kına yakardın,
Yemekten önce ve sonra ellerini yıkardın ya,
Temizliği ve sağlıklı yaşamayı
Sen öğretmedin mi efendim?
“Bir yerde salgın hastalık olduğunu duyarsanız
Oraya girmeyin,
Olduğunuz yerde çıkarsa
Oradan çıkmayın”diyerek,
İlk karantinayı sen öğretmedin mi efendim?
Kokusunu senden almadı mı kırmızı gül?
Seni tanıyınca gururdan kurtulmadı mı bülbül?

Beyazın siyaha,siyahın beyaza üstünlüğü olmadığını,
Yakınlığın takva olduğunu,
Sözü yormadan konuşmayı,
Düşünceyi yormadan düşünmeyi,
Katı kalplerimizin çocuk kalbine dönüşmesini
Sen öğretmedin mi efendim?
Sen kara yüzlü putları yere sindirmedin mi?
Sen cehalet bayraklarını bir bir indirmedin mi?
Sen yürüyünce bütün yokuşlar düze durmadı mı?
Sen işaret edince ay ikiye bölünmedi mi efendim?
Göğe baksan gök mahzun olur,
Yere baksan yer tebessüm eder,
Tebessüm etmeyi bize sen öğretmedin mi efendim?

Efendim,
Sen yüzümüzde nursun,
Sen bedenimizde cansın,
Sen damarlarımızda kansın,
Sen ruhumuzda sevgisin,
Sen âlemlerin gülüsün,
Sen yetimin başını okşayan bir elsin,
Sen kavurucu çölde serin bir yelsin,
Sen güzeller içinde en güzelsin.
Sen İslam’ın bülbülüsün
Sen rahmetsin,
Gökte Ahmed,
Yerde Muhammed’sin.