Deniz,Martılar ve Ben Şiiri - Mehmet Cıngır

Bir kasım günü…
Vakit ikindi…
Denizi ziyaret ettim.
Oldukça sakindi.
Yakamozlanıyordu mavi gözleri!
Ara sıra bakıp gülümsüyordu bize güneş
Bulutların arasından.
Gözlerim takılı kalacaktı mavi gözlerine
Martılar geçmeseydi yanımdan.

Martılar…
Kimi kurşûnî, kimi esmer,kimi aktı…
Tüyleri ışıl ışıl parlaktı.
Uçmuyorlardı.
Yürüyorlardı.
Ayak sesleri duyuluyordu martıların
Korkmuyorlardı benden
Bilmem neden.
Yoksa insan saymıyorlar mıydı beni?
Derken
Bir kertenkele…
O da yürürüyordu, sakin…
Görünce beni,
Uzaklaştı sür’atle benden…
Anladım ki,insan yerine koyuyordu beni.

Unutmuşum.
Birden denizi hatırladım,
Bana bakıyordu mavi mavi…
Kanımı tutuşturuyordu bakışları
Baktıkça çiçekleniyordu gözleri!

Vedalaşma zamanı gelmişti.
Vedalaştık.
“Yine gel”dedi bana
El salladı.
Buğuluydu son sözleri…
Benim için güzel bir gündü;
Fakat deniz oldukça üzgündü…