Çocukluğum Şiiri - Mehmet Cıngır

Akdeniz kıyılarında geçerken çocukluğum,
Annemin bal sesiydi ilk duyduğum.

Annemin acısıydı ilk tadıp kendimden geçtiğim,
Bu acıydı mutluluklara katıp ilk içtiğim.

Yorganımdı karanlıklar,acılara sarmalayıp yattığım,
Ninemin anlattığı masallardı,rüyalarıma kattığım.

Işıklar sönünce,odam olurdu tek gözlü canavar,
Ninnimdi benim,evin damına düşen damlalar.

Mutluluğum da olurdu yaşadığım acılara inat,
Çocuk gönlüm bazen mutlu olurdu kat kat.

Nerde topacım,tahta tekerleğim,lastik çemberim?
Masallardı ninemden dinlediğim ilk ezberim.

Çocukluğum,uzakta kalan bağlar,bahçeler...
Güzellikler mutlu eder,acılar yüreğimi deler!

Ayları,yılları zaman,dört bir yana eler,
Çocukluk arkadaşlarım şimdi nerdeler?

Ah çocukluk! ..Kimi sevgi uzattı,kimi attı ok!
Hatıram...Sadece elimde bir resmim kaldı soluk!

Çocukluğum,çocukluğum,çocukluğum...
Mutluluklarla acıları karıştırıp yoğurduğum.

Dolaşırken derelerde tepelerde mutlu olduğum,
Öpüp başıma koyduğum ekmek gibisin çocukluğum!