Çiçeksiz Kalan

En nadir bulunan çiçekler gibiydin.
Beş bin fitinde bir dağ lalesiydin soğuk rüzgarlarda.
Ayazlarımda bir kar çiçeği oluveriyordun,
Ulaşılmaz uçurumlarda.
Beyazlar içinde gülümsüyordun o zaman
Bir gelin çiçeği gibi
Kimi zaman da gül gibi bitiyordun Babil'in Asma Bahçeleri'nde
Seni koparıp sana armağan ediyordum düşlerimde
Bir çocuğun ellerindeki papatya demetlerinin arasında göründüğün de oldu
Seviyor sevmiyora, kim vurduya gittiğin zamanlar
Her baharda yeniden doğuyordun
Orkideler, yaban incirleri sarıyordu etrafını
Ilık rüzgarlarla reverans yapıyorlardı önünde her biri
Ve sonra bir zaman geliyordu
Açmıyordu çiçeklerin
Kavaklar ağlıyordu toprağında
Gözyaşlarıyla yeşertmeye çalışan seni
Kırlangıçlar vardı, akılları sende kalan
Bedenleri göç eden
Çiçeklenemiyordun ya, bir çocuk ağlıyordu
Ne gül olabiliyordun artık ne de bir papatya
Sen doğamayınca yeniden
Kelebekler ölüyordu
Dereler akmam diyordu, ümitsiz
Ve ben çiçeksiz kalıyordum çaresiz...