Canıma Şiiri - Mehmet Ayhan Günaydın

CANIMA

Sene seksen yedi,
Benim yaşım yirmi,
O, on sekizindeydi.
Ve,
Sanat Tarihi Kürsüsündeydi.

‘Göz gördü, gönül sevdi’
O’da tuttu beni sevdi.
Ne hesap yaptıysam geleceğe dair,
Hepsi birden uçup gitti.

İyi de etti…

Garip bir memur evladıydım,
Babam hep borçla yaşamıştı.
O’ndan önce kararlıydım,
Ben yaşamayacak, yaşatmayacaktım.

Önce, hayatı bir düzene koymalıydım.
İsterse kırk olsun, sonrasında kurardım.
Yuva kurmasam ne fark eder,
Ben kendimi, millete adamıştım.

Büyük konuşmamalı insan,
Hesapta yapmamalı,
Akışına bırakmalı hayatı,
Sonra bir bakışla her hesap,
Alt üst oluyor inan.

Cebimde hiç param olmadı,
Öyle görünüyor, olacağı da yok.
Rahat bir hayat yaşayamadı,
Benimle bir mümkünü de yok.

Ancak hiç şikayetini duymadım,
Beni yokluğumla bir sevdi.
Hep sıkıntıdaydım, hep dardaydım,
Arkamdaydı her zaman;
-Üzülme geçer, sabret derdi.

İlk yavrumuzu taşıyordu,
Biz tencere kaynatamıyorduk.
Aç yatıyordu…
Sofra kurmak nerde?
Sade suya bulgur bile yapamıyorduk!

İşte o zaman, tek o zaman dedi,
-İzin ver baba evine gideyim,
Neyleyim, bizi neyleyim,
Gelişemiyor yavrum, şu sabim.

Yıkılmıştım, kahretmiştim,
Ve de oturup hırsla ağlamıştım.
Kaldıramamıştım amma,
Onların hatırına katlanmıştım.

O, tam bir Türk anası,
Tam Anadolu kadını.
Kolayı hiç olmadı ya,
Zordaydı, hep yanımdaydı.

O, bir Öğretmen şimdi
Tüm çocukları kendinin biliyor.
Bu bilinçle işte,
Nesiller yetiştiriyor.

Şükrediyorum şimdi,
Karşıma çıktığı güne.
Gülüp geçiyorum bil ki,
O’ndan önceki, düşünceme.

İnsana duyulan aşk neymiş tattım,
Aşkıma rahatı, yazık ki tattıramadım.
Hoş biliyorum,
Benden başka bir düşündüğü yok da,
Aklımdan da çıkaramadım.

Aşk diyorsunuz ya,
İşte bizimkisi.
Şimdikileri pek anlamıyorum da
Bizim ki, ilk günkü gibi.

O’nu anlatacak çok şey var,
Büyüklüğüne işaret eden.
Yazılacak daha neler var,
Yenilere yol gösteren.

Allah’ım çok şükür
O’nu karşıma çıkardın.
Şükür ki, bin kez şükür
Hak etmiyorum amma,
O’nu aşkım yaptın.

Rahatına çabalıyorum lakin…
Olmuyor, olamıyor.
Elimden başka şey gelmiyor
O’na ancak şiir yazıyorum.
Ve O’nu ben şiir tadında seviyorum.

Allah’ım yokluktan başka
Verme Sen hiçbir dert.
Uğruna vereceğim,
Canımdan başka
Bir şeyim yok ya
Gerektiğinde,
Salise düşünen,
Namerttir, NAMERT! ! !

M. Ayhan Günaydın.
24 Ocak 2005
Ankara