Bu Dünya Kimseye Kalmaz Şiiri - Mehmet C ...

Ay,güneş,yıldız,ırmak; her şey akar,
Ateş yakar,fırtına doğurur rüzgâr.
Hepsinin kalbi birgün toprakta atar.
Kimseye kalmaz bu dünya,
Götüreceği bir bez parçası,
El kadar.

İner gözüne birgün perdeler,
Fildişi kulelerde yaşayanlar,
Tanrılık iddia edip zulmedenler,
Nemrutlar,Firavunlar şimdi nerdeler?
Artık hükümleri geçmez,
Yel kadar.

Yarın,bir anda kalıverirsin dünlerde,
Yaşıyoruz toprak çağrısı günlerde.
Mağrur olup yürekleri yakma,
Kendini en güçlü sandığın günlerde,
Bükülüverir boyuncuğun,gücün de olsa,
Kükremiş sel kadar.

Paylaşın insanlarla suyunuzu,ekmeğinizi,
katın içine yüreğinizi,sevginizi,
Akıtırsanız eğer içine zehrinizi,
İçilmez,suyunuz da olsa,
Göl kadar.

Şu mezar taşlarına eğil de bir bak!
Tepesine çıkıp dünyanın,dünyayı sallayanlar,
Dünyayı kuruş kuruş avuçlarına sayanlar,
Bir lokma ekmek bulamayıp,sokakta uyuyanlar,
Hepsinin yattığı yer kara toprak.
Fark yok aralarında,
Kıl Kadar.

Bu şehirde iki metre kare evler,
Yanyana oturur sakinler,
Çobanlar,koyunlar,cahiller...
Gerçek aydınlar,
Kendini aydın sananlar...
Hepsi bir arada yatarlar,
Hiçbir fark yok aralarında,
Tül kadar.

Tamam da buraya kadar,
Asıl sorun bundan sonra başlar.
Yolun sonunda cennet var,cehennem var,
İşte burada ikiye ayrılıyor yollar:
Biri ateştir,yakar; biri ferahtır,
Gül kadar.