Bizsiz Biz Şiiri - Gökhan Atılgan

Yine ucuna geldik bir sabahın;
Yatağından yeni uyanmış zifiri bir karanlığa yelpaze
Hemen ertesinde uçurum diplerinden furyalar
Meyhaneler rutin, ayaşlı ve sisli dumanlar
Emelinden yabancılaşmış uyruklar camlaşıyor
Kuytu karanlık masa köşelerinde kafalar darmadağan
Uçurmuşuz tüm olasılıkları genzimizden, sadece sarhoşuz
Ve uçmuşuz her kedere rağmen, yığınaklardan arındırılmış
Sadece iki kadehlik muhabetin derin uykusunda.

Gamzelerimiz olabildiğince çukurlaşıyor çene uçlarımızdan
Ve biz sadece iki kişilik yaşıyoruz koca dünyada o anda
Amasında olmadığımız sade ve yarını olmayan bir anda
Durup dağıtmışız koca umutları heybelerimizden saatlerce

Sonra terk eylemişiz her şeyi yerli yerinde, sokaklara açılarak
Karanlığı rutinsiz sissiz ve sade yaşamışız olabildiğince
Yani sarhoşuz içmişiz ve sokaklardayız, güzeliz herkesten
Farklıyız bu gece herkesten, yabancıyız uyruğumuzdan bile

Bir tuhaflık var her etrafta, ya da biz etraftan tuhafız
Amasında farkediliyoruz etraflıca, yabancılaşmış gözler arasında
Bu gece biz olacaktık oysa her şeyimizle, yalnızca bizi yaşayacaktık
Bilinçaltımızdaki herkesten arınmış sade bir biz olacaktık kendimizce

Sonra güneşe koşarcasına dağılıyor karanlık bizi terkedercesine
Bu gecenin ardı erken başlamıştı güne, daha biz olamamıştık ki
Oysa daha çok umutlarımız vardı gözbebeklerimizde büyüyen

Ve sonra gözlerimizin perdeleri dağlandı sabahın yığınları arasında
Sonra biz yoktuk, hiç olmamışız gibi bizden uzak ve yabancı.
Her şey bizden beni alıp götürmüş meğer, biz sadece rüyadaymışız bir an.