Bizim Kasım Şiiri - Mehmet Ayhan Günaydın

BİZİM KASIM

Kasım’dı adı,
Ateş’ti soyadı.
Soyadı gibi,
Gözleri vardı.

Yalnız bizim Kasım,
Matematikten anlamazdı.
Küçücüktü daha hem,
Boyu tahtaya ulaşmazdı.

Öğretmen çocukları,
Tahtaya kaldırırdı.
Kasıma gelince sıra,
Yine baştan başlardı.

Öğretmeni bunları,
Söyledi annesine.
Bir saat alın bari,
Heveslenir böylece.

Öğrenince annesi,
Oğluna bir saat aldı.
Kasım’ca da saati,
Uuuh, hem de Dişitaldı.

Öğrensin diye rakamları,
Herkese sorarken problemi.
Kasım’a ise sorardı,
Hep saati, Öğretmeni.

Kasım gururla söylerdi,
Ve Öğretmeni
Ona hep
Aferin oğlum derdi.

Sonra günlerden bir gün,
Bir müfettiş çıkageldi.
Elinde defteri, kalemi,
İnceledi, tek tek öğrencileri.

En sonunda sıra,
Bizim Kasım’a geldi.
Sen kalk oğlum dedi,
Seçti en zor problemi.

Eh ne de olsa çocuğun,
Ateş gibiydi gözleri.
Kasım gururla kalktı,
Saatine yan gözle şöyle bir baktı.

Rahatladı bizimki,
Saati yerindeydi.
Müfettiş sorunca problemi,
Söyledi, yine saati.

Müfettiş bir O’na,
Bir Öğretmene baktı.
Ama Kasım bu durumu,
Hiç mi hiç anlamadı.

Üzülmüştü bizimki,
Dolmuştu ateş gibi gözleri.
Çünkü müfettiş ona,
Aferin dememişti.

Öğretmeni görünce,
Kasım’ın durumunu.
Hiç beklemeden bastı,
Aferin benim oğlumu.

Ama müfettiş bu işe,
Bozuldu, sevmemişti.
Not vermekmiş meğerse,
Bizim müfettişin derdi.

Doksan yerine Öğretmene,
Seksen beş puan verdi.
Eh Kasım senin yüzünden de,
Bak, beş puan da gitti.

Öğretmeni kızmıştı,
Alacaktı sınıfta öcünü.
Çünkü bütün arkadaşları,
Almıştı doksanı, yüzü.

Hışımla sınıfa girdi,
Kasım’ın yine ateş gibiydi gözleri.
Kalk bakalım Kasım bey,
Kalk dedi Öğretmeni.

Daha sormadan Öğretmeni,
Söyledi bizimkisi.
Öğretmenim sana ben,
Altmışa kadar sayıyım mı?

Sonra sayıverdi sırayla,
Rakamların hepsini.
Çok sevinmişti o’da,
Şaşırmıştı Öğretmeni.

Hani gözlerinden belli,
Benim akıllı oğlum dedi.
Söyle bakalım şimdi,
Sana bunları kim öğretti?

Kasım gururla yine,
Gösterdi saatini.
Öğretmenin gözü yaşlı,
Aferin oğlum dedi.

Nazan Günaydın.
7 Şubat 2006
Ankara