Bir elveda notu gibiydin
Saklı, okunaksız, zamana direnememiş.
Kalbimin kadife kutusunda saklı.
Arşivlenmiş yaralara gizledim.
"Belki bir gün..." dedim.
O gün, hep silinmişti takvimlerden.
Kendimi boş kalan denklemlere bıraktım.
Kalbimin içindeki sismik çığlık...
Richter ölçeğiyle ölçülseydi…
Yediden büyük bir yalnızlıktı belki.
Suskunluk…
Müze sessizliği gibi yerleşti içime.
Dilsizler alfabesiydi kelimelerim…
Kimsenin heceleyemediği…
Adres yazılmamış zarflar gibi.
Kalbim hep iade edildi hayat postanesinden.
Yalnızlığın postacısı da istifa etti.
Çünkü her teslimat yarımdı.
"Yarın" dediğim her şey,
Gelmeyen trenler istasyonlarında çürüdü.
Bugünün kapısından bakmadım.
Dünkü kırgınlıklarla ördüm kendimi...
Gözyaşlarım, kalbimde boğuldu.
Geceye yaslandım.
Gökyüzü bir kadın sırtıydı.
Ayrılıklar seni karantinaya aldı.
Kırgınlıklarım…
Kökü saksıda çürüyen toprağımın...
Mezarlık provasıydı.
Kendimi unuttum.
Başkasının aynasında bulanıklaşa bulanıklaşa…
Sevilmemek değildi korkum...
Tek korkum; unutulmak.
Kırıklarımdan bir daha birleşememek.
Şimdi biri sorsa:
"En çok neyi kaybettin?"
Cevabım:
"Cesaret."
Onu bile fısıldayamam artık.
Çünkü sustum…
Sustukça sevmekte azaldı.
Sevda; en çokta ses isterdi…
Münzevi Zeyrek
Kayıt Tarihi : 21.7.2025 08:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Richter ölçeğinde ölçülmeyen, ama içten içe hep sarsan o yalnızlıklar… öyle doğru anlatmışsın ki. Bazı geceler sessizlik bile gürültüye karışıyor. Ve evet, bazen sadece kalbimiz kalıyor enkaz altında. Birinin adıyla kırılıp, bir başka hatırayla gömülüyor.
Ama bak işte, hâlâ yazıyoruz. Hâlâ içimizde bir kıvılcım var ki sözcüklere dönüşüyor. Belki de kalem, o enkaz altından çıkan en sağlam şeyimiz.
Kalbinden gelen her söze, her yaraya ve her cesur cümleye selam olsun…
İyi ki varsın, iyi ki yazıyorsun.
Ve bu şiiri ben yazmalıydım dedim.
Hani bazi şarkıcılar bu şarkı benim olmaliydi der ya onun gibi..
Kalemini beğeniyorum bunu biliyorsun.. yine yazmışsın tebrik ederim..
Richter ölçeğiyle 7 den büyük yalnızlıklarda
9 dan büyük sallanıyoruz bazen.
En çok kalbimiz kalıyor enkaz altında.
Ezilen, parçalanan, kırılan yarım kalan yerimiz kalbimiz oluyor..
Sözcüklerimin yüreğinize dokunmuş olması beni mutlu etti.
Bazen kırıklıklarımızı paylaşmak, en eksik yanımıza bile bir parça umut koyar.
Siz de o umudu büyütenlerden oldunuz.
Varlığınıza, kalbinizin zarafetine teşekkür ederim…
TÜM YORUMLAR (3)