Bir İki Şiiri - Mehmet Sercan Tezcanoğlu

Bir köy çeşmesinden gelen
Gürül gürül ses,
Çağlayanlar gibi
Esnerken.
Kuzular, kuzuyken.
Güneş, günü güne kavuşturma telaşında
Yavaş adımlarla göğü görünmez yaparken.
Bahçede iki kişi
Biri erkek biri dişi
Yakalanır kollarına günün.

Yol uzarken, uzayabildiğine
Işıklar yanıp yanıp sönedursun
Kırmızı renklerin kralı oluverir.
Sıçrarken sağına soluna, insanın yoluna
Kaldırım taşları dolanı dolanıverir birbirine.
Çizgilere basmadan yürümeye çalışan
Biri erkek iki kişi
Çıkar yoluna.

Bunalmışken, bunalımın kendisinden
Hem kaçıp hem kovalanırken
Kıvrılmaktan burkulmuş
Boyaya bulanmışlar.
El sallıyorlar bak!
İki kişi, ikisi de dişi
İkisi de aç gibi.

Bir güzelden, bir çirkin çıktığına inanamazken;
Güzelin çıktığı
Çirkin de eklenir, çirkinliğe.
Yaşanmaz olur kırmızı kiremitli dam.
Damın altında
Bir erkek iki dişi
Gül gibi ölür gider.

Tuhaftır bu dünya!
Şeftaliler muzlarla dans ederken
Çıkıverir ne şeftali ne de muz olmayan.
Biri erkek biri dişi
Ettiler mi üç kişi!