Bir ananın dramı Şiiri - Afiq Agdamlı

Bir ana görürüm gözleri yaşlı,
Umutsuz bir halde, kalbi telaşlı.
Kocasını sinsi savaşlar almış,
Küçük oğlu ile çaresiz kalmış.
İş için dövmüşse hangi kapıyı,
Sevgiyle,saygıyla kovmuşlar onu.
Genç iken gözünün ışığı sönmüş,
Kalbine dağlarca derdler yüklenmiş.
Yarını karanlık, unutmuş dünü,
Umutsuz bekleyiş sarmış ömrünü...
Vakitsiz saçını bürümüş aklar,
Meskeni olmuşdur parklar,sokaklar...
Yüreği taş olmalı bu derdi çekmek için,
Kimese el açmalı bir parça ekmek için.
Düştüğü bu zorluğa baş eğip uymalı mı?
Bu gidişi alnının yazısı saymalı mı?
Yoksa o, bu gidişe “Dur! ” desin, isyan etsin?
İnsan izi olmayan bir harabeye gitsin?
-Daha bu oyundan yoruldum, ana,
Ekmekle, su ile karın doymuyor...
Ana nasıl desin küçük oğluna,
”Bu dünya şimdilik bizi duymuyor.
Şimdilik dünyanın işleri çoktur,
Bize ayıracak zamanı yoktur...
Şimdilik dünyayı sarmış savaşlar,
Dökülüyor kanlar, kesilir başlar...”
-Neden sokaklarda yaşıyoruz biz?
Ana,evimize dönecek miyiz?
-Oğlum, bu yokluğu yeneceğiz biz,
Sabret, evimize döneceğiz biz!
Bir gün bu yokluklar ezilecekdir,
Bu suç dolu dünya düzelecekdir...
-Babam bu savaşa neden koşuldu?
Bak ana,yaz geçti, şimdi kış oldu,
Ondan bir haber yok, gelmez mektubu,
Sence bir babaya yakışır mı bu?
-Oğlum, baban gitti Vatanı için,
Onu acı dille suçlaman niçin?
Dedi “Canım feda yüce Vatana! “
Oğlum, öz kanını, canını sana,
Gözünü kırpmadan etti hediye,
”Oğlum refah ile yaşasın” diye...
-Babamın dediği ”refah” bu mudur?
Ana, söyle bana, bu arzu mudur?
Soğuk`tan donmuşdur, tutmaz bacağım,
Sokak`ta ne kadar yaşayacağım?
Bir bak o, çocuğa babası ile,
Parkı dolanıyor o, güle güle...
Benim dostum ise kederdir, gamdır,
Sevinçle yaşamak bana haramdır...
Vahşi kış gelmişdir, solmuş çiçekler,
Kuşlar yuvasında baharı bekler.
Kış tahtı bahardan teslim almıştır,
Yeryüzü karlara teslim olmuştur...
-Ana...Ana...Ana...Ana...,
Çok üşüyorum, kalksana!
Bir uyan,baksana her taraf kardır,
Benim tanıdığım bir amca vardır,
Onlara gidelim, hava çok soğuk,
Uzanıp düşünme, başka çare yok!
-...
-Ana,
Ne oldu sana? !
-...
Ana kışa karşı kazanmış zafer,
Kendiyse cennete etmişdir sefer...
Ana mertlikle dözmüş,soğuk ise kuşatmış,
O, kendi ölümüyle evladını yaşatmış.

Afiq Ağdamlı
19.2.2005