Ben Ne Yapayım Şiiri - Mehmet Cıngır

Nerdesin! Bu dünyada eğer sen yoksan gülüm!
Bu alçak,maskeli dünyayı ben ne yapayım?
Sen yoksan yaşamaktan güzeldir bana ölüm.
Sensiz; günü,ayı, yılı,ben ne yapayım?

Anarım adını her seherde,hece hece,
Ağlar bu gözlerim gece gündüz ince ince…
Senin yolundan yürürüm ben gündüz gece,
Sana çıkmayan eğri yolu ben ne yapayım?

Gitmediğin yolda korku vardır perde perde
Akıl var mıdır seni idrak etmeyen serde?
El açıp adını zikrederim her seherde,
Seni zikretmeyen o dili ben ne yapayım?

Aşk denilince ben hep seni hayal ederim.
Denizlerdeki kumlar adedince severim.
Hatırlayınca gül yüzünü biter kederim.
Seni hatırlatmayan gülü ben ne yapayım.

Karanlığa mahkûmdur sensiz gökte yıldızlar,
Olmadığın her yerde ne yaz olur ne bahar.
Sadece senin aşkını taşımalı rüzgâr,
Aşkını taşımayan yeli ben ne yapayım?

Bir tebessümüne yakarım gökte güneşi.
Dinler yüreğim an be an ah, bu serzenişi!
Her dem kavursa da ruhumu aşkın ateşi,
İçinde olmadığın külü ben ne yapayım?

Senin yokluğunda işler hep karmaşık gibi.
Gerçektir benim aşkım; olamam âşık gibi.
Sarar ruhumu aşkın gür bir sarmaşık gibi,
Aşkla seni sarmayan kolu ben ne yapayım?

Selam olsun mühürlü sultan doğduğun âna!
Tebessümünle meydan okudun kör zamana.
Zatının geldiğini bilip şu fani cihana,
Sana saygı duymayan gönlü ben ne yapayım?

Güneş eğilerek öper ayak izlerini,
Âşıklar ayak izine sürer yüzlerini,
Esas duruşa geçirir gök, yıldızlarını.
Sahili bilmeyen çakılı ben ne yapayım?

Âşık bülbül duyar, güle derin bir hicran,
On sekiz bin âlem sana hasret,sana hayran.
Sensin ruhları doyuran ey gül kokulu sultan!
Güle yâr olmayan bülbülü ben ne yapayım?

Gül kokunu getirir ey, bana seher yeli
Duymazsam bir gün gül kokunu, olurum deli.
Elinin altındadır ellerim, kelepçeli…
Elinin üstünde olan eli ben ne yayım?

Bir derûnî bakıştır senin kömür gözlerin,
Her mevsim beyaz çiçek açar inci sözlerin,
Korkulu düşüdür kalbi mühürlü yüzlerin.
Işığı bilmeyen cahili ben ne yapayım?

Aşk deyince yüreğim sızlar taa derinden!
Duyunca adını kalbim fırlar ta yerinden!
Seni tanıyan akıl kurtulur kederinden.
Seni idrak etmeyen aklı ben ne yapayım?

Selam sana on sekiz bin âlemin efendisi!
Selam sana ey âlemlerin en sevgilisi!
Selam sana gül yüzlü güllerin efendisi!
Sen kokmayan karanfili ah, ben ne yapayım?

Geldiğinde bayram etmişti gökler ve zemin,
Gidişinde inledi âlemler hazin hazin.
Yaratan sana “sevgilim” dedi,işte yemin…
Bunu göremeyen kör kulu ben ne yapayım?