Ben Karanlıktan Korkarım

Gözlerimde titrek bir keder,bir elem
Kahve gözlerin bakarken gözlerime
Damla damla akarken yüreğime
Nasıl sabretsin buna kalem.

Gözlerin buram buram yayla çiçeği kokar
Ben güneşin doğduğu yerden geldim
Sen güneşin battığı yerden…
Buluştuk tam ortasında dünyanın
Senin gözlerine gizlenmiş güneş
Doğunca kirpiklerime, gözlerimi yakar.

Kaya kartalı gibi yüksekten uçarım ben
Yer altı sularıyla buluşur, alnımdan akan yağmur
Yer altı pınarları gibi aniden patlarım bazen
Saçlarıma yağar benim kar
Ayaklarımdan eser rüzgâr…
Vurgundur bana kayalar,
Gözlerin gözlerime bakarken…

Bir selam uğruna yaksam dünyanın bütün güllerini
İnciler döksem yollarına
Sırmalar sarsam kollarına
Kınalar yaksam ellerine
Acep güneş bana doğar mı ki?
Tırnaklarından öpeyim,uzat ellerini.

Bir gerdanlık gibi assam gözlerini boynuma…
Kalbim karşıdan seyretse kahve gözlerini…
Ama neden bu gün ay karanlık?
Gözlerini neden göremiyorum?
Neden duymuyorum sözlerini?
Güneş mi battı,akşam mı oldu?
Sular neden karardı!
Ufuklar neden karanlık?
Ben karanlıktan korkarım.
Aydınlat kararan dünyamı.
Haydi gir koynuma!