Bakkal Yadigar Şiiri - Mehmet Ayhan Güna ...

Devasa boyu,
45 numara ayağındandı
Mahalle veletlerinin
Takmış olduğu lakabı.

Hatırladım şimdi
Allah rahmet eylesin
Mahallenin bakkalı
Löp löp Ladigarı.

Evi,
yanındaydı Caminin
Dükkan,
altındaydı evinin.

Namaz vakti gelince
Koşardı Camiye…

Ve Ladigar

Kollamak için dükkanını
Yakın dururdu, pencereye…
Önde kıble,
Sağ cenahta dükkan
Namazını kılardı…
Böylelikle Ladigar
Hem ahireti,
Hem de dünyalığını
Beraberce kollardı…

Başka türlü nasıl etsin,
Neylesin ki garibim.
Ana baba, onca çocuk
Hanımı bir de kendi
Ekmek teknesiydi garibin.

Çokça;
Beşi beş kuruştan
Kaynana şekeri

Mantar tabancası
Bir de mantarı
Satarak
ev geçindirirdi Ladigar

bir de unutmadan
denesi bir guruşdan
esker ya da ikinci cigarası

Satardı…

(Ama önce şöyle bir
Boyuna bakardı
Kendince tamamsa
Sonrasında satardı.)

Küçümsemeyin!

O vakitler
cigaraya başlamak büyümek
Ladigarın cigara satmasıysa
Erkekliğe adım atmak demek
Ve
Adamdan sayılmaktı.

Hiç unutmam,
Parayı denkleştirmiş
Ve ondan
Tam tamına bir paket
İkinci alıp
Kalede tellendirmiş
Eve gelince kokuyu alan anamdan
Tonla da sopa yemiştim.

Ama

Ladigar’ın sigara sattığı guruba girip
Adamdan sayılmıştım ya

Varsın olsun

Yürüyüşüm bile değişmiş
Büyümüş, erkekleşmiştim.

Ana kucağım, doğduğum yerde
Gözümde tüten memleketim,
Baba ocağım Zile’de,

Mahallenin bakkalı

Hatırladım şimdi
Allah rahmet eylesin

Çocukluğumdan yadigar
Löp löp Ladigarı.

M. Ayhan Günaydın
16 Ocak 2006
Ankara