Azadlıq yolçuları Şiiri - Afiq Agdamlı

Tebriz.
Solğun bir mehelle,
Yere yapışan komalar...
Heyetde oynayan bir uşaq,
Ona baxarken kederini gizleyen,
Gülümseyen bir ana.
Çünki tek yaşama sebebi,
Çünki sevgisinin yadigarıdır...
Min eziyyetle böyütdüyü oğlu.
Xeyala dalır ana.
Ömür-gün yoldaşını xatırlayır,
Onları kimsesiz qoyub geden adamı.
Oğlunun üzünü görmeden geden adamı...
Gözleri dolur.
Oğluna baxır,
'Atasının eynidir,
Göz, qaş...
Bexti oxşamaya kaş...
Eslinde onun günahı yoxdu,
Azadlıq, Azadlıq-demişdi,
Ana dilinde danışmaq istemişdi.
Sonunun ne olacağını bile-bile,
Ölüme qucaq açmışdı...
Diksindi.
4 il zindanda saxladılar,
Sonra xain adı verdiler.
Qebri de yoxdur...'
O, edam olunarken bir deste adam,
Evlerini daş-qalaq elemişdiler.
Diri-diri yandırmaq istemişdiler...
-Ana, niye kimse menimle oynamır? !
-...
-Ana, niye mene “xain oğlu” deyirler? !
-...
Yox! Oğlumu ölüme vere bilmerem!
Buradan uzaqlara,
Lap uzaqlara getmeliyem...
Soyuq qış günü,
İki adam yol gedir,
Heç neye fikir vermeden.
Ağ paltarlı bir adam izleyir onları...
Tikanlı meftiller,
Çoxlarına kefen ölçen qanlı meftiller.
“Az qalıb, oğlum! ”
Silah sesi kesir yolllarını,
Ana qollarını açaraq oğlunu bağrına basır,
İki ürek susur...
Yorğun adan onlara yetişir,
Sevincle onları yerden qaldırır,
Üçü de qucaqlaşır...
Budur,
Üç göyerçin havalanır,
Azadlıq ümidiyle...
Onlar yerde tapmadıqlarını,
Göyüzünde axtarmağa gedirler...