Aynada bir adam var Şiiri - Berat Hakverdi

aynaya bakıyorum,
büyük bir şaşkınlık içindeyim.
aynadaki adamı tanıyamıyorum.
aynalar yalan mı söylüyor acaba?

aynadaki adam yeşil bir gömlek giymiş
ve altında bej rengi bir pantolon var.
adam hafif göbekli gibi duruyor,
yüzünde korku salıyor kirli sakallar.

güler yüzlü beyaz tenli çocuk gitmiş,
yerine ise meymenetsiz, esmer, sivilceli, çirkin biri geçmişti.
görünüşe göre gözlerindeki ışık sönüp gitmiş;
bu güzel ışık yerine kızıl renkler yer edinmişti.

hayır, yansımam böyle değildi benim.
ne oldu güzel yoldaşım?
gölgem gibi sen de mi değişiyorsun?
eğer gitmişsen geri gel genç sırdaşım.

ben bunları düşünürken
aynadaki adam ağlamaya başladı.
ne kadar da çirkindi ağlarken.
teselli etmeye çalışsam da ağlamayı bırakmadı.

bu adamın kaşları çok kalındı.
bir ara gülümsedi; gülümserken daha da çirkindi.
biraz zaman geçti, kendini toparladı
ve yüzündeki gözyaşlarını sildi.

derin bir hayal kırıklığıyla baktı gözlerime.
biraz babama benziyordu bakışları.
hüzün zuhur ediyordu yüreğime.
sonra biraz sinirlendi bana çattı kaşlarını.

büyük bir öfkeyle baktı yüzüme.
onu kabullenmeyişime öfkelendi sanırım.
kızıl gözleri korku veriyordu yüreğime.
eski dostum beni korkutmazdı; lütfen geri gel yoldaşım.

sonrasında utanmaya başladı,
eski günleri hatırlamış gibiydi.
birkaç defa kızıl gözlerini kaçırdı,
bana öfkelendiği için üzülmüş gibiydi.

gözlerini bedenimde gezdirdi;
bu sefer de bana acımaya başlıyordu.
dakikalar içinde duygudan duyguya geçti;
en sonunda bana olan merakı son buluyordu.

elimi yüzümde gezdirdim.
avucumda hissediyordum kirli sakalları.
önce inanamadım; elimi tekrar gezdirdim.
evet, hissediyordum sivilceleri ve yaraları.

bu mahlukatın gözleri daha da kızıla döndü.
aynadaki adam acıyarak gülümsedi.
hiçbir şey demeden sırtını döndü
ve bilinmez diyarlara doğru ilerledi.

ve her şeyi kabullenmiştim:
aynadaki adam bendim.