Aşk Gemisi Şiiri - Mehmet Cıngır

Ey pandemi!
Bir kurşun da sen sıkma
Göçük ruhuma…
Ben denizde yorgun bir gemi
Pusulası sonsuzluğa ayarlı…
Azgın dalgalarla boğuşuyorum.
Kafalarda onursuz düşünceler…
Acıdan kavrulmuş sözler…
Herkes bana saldırıyor,
Bende bütün gözler.

Işık hızıyla gelip gidiyor
Düşünceler aklıma,
İçinde deli düşünceler de var.
Yuva kuruyorlar beynimin içinde.
Şuursuzca atılan binlece ok,
Deliyor geminin bedenini.
Bilmiyorum nedenini.
Eğer su alırsa gemi,patlayacak
Ve ölecek bütün kalabalıklar
Ve saracak geminin etrafını ölü balıklar.

Bu deryada gemi de ben,kaptan da
Benim.
Deryadan kapkara bir duman yükselior,
Yanan gemi mi,
Ben miyim?
Bilemedim.

Dönüp bakmam geriye.
Ne ok atanı görürüm
Ne parmak sallayanı
Ne de mendil sallayanı…
Uçarım daha ileriye,
Daha uzağa,
Daha yükseğe,
Engin ufuklara,
Özgürlüğe…
Yakarım gemiyi
Özgürlükten vazgeçmem.
Ruhumun suyunu içerim,
Denizin suyunu içmem.
Gayya kuyusuna düşerim de
Tapınak şövalyelerinin kazdığı kuyuya düşmem.

Ben gücümü ondan bundan değil,
Şeytanın uşaklarından değil,
Doğrudan doğruya aşktan alırım.
Bu aşk yüce bir aşk!
Bu aşk Hak aşkı.
Ben,suyu gözyaşı olan bir denizde yüzüyorum,
Suyu değil,ateşi içiyorum.
“Aşkın gözyaşı mı olur?” demeyin sakın,
Ben gözyaşı olmayan aşka,aşk demem.
Ben,halktan aldığını halka veren bir ozan değilim,
Ben,Hak’tan aldığını halka sunan bir aşığım,
Bindiğim gemi de bir aşk gemisidir.
Ben mi ateşi yakarım,
Ateş mi beni yakar,
Bilmem.
Bildiğim tek şey var:
Bu gemi aşk ateşine rüzgâr…