Asıl Veda susmaktır. Şiiri - Volkan Gülb ...

Asıl veda,
bir daha yazmayacağım diyerek değil,
yazmayacağını da,
yazmazsan olur.

İçinde bir şey kalmamalı,
Ne ateş, ne kor,
Ne de belkilere sığınmış bir umut kırıntısı.
Zor mu,
elbette zor.
Ama olması gereken şey aslında budur.

Ölüm gibi bir veda.
Bedenin değil, cümlelerin öldüğü.
Susmak.

Neden aramadan susmalı.
Çünkü nedeni olan her ayrılık,
insanın içine saplanan bir keşkedir.
İnsan o keşkeyi geceleri yastığında.
gündüzleri nefesinde yaşar.

Oysa ben,
karşına geçip
seni nasıl sevdiğimi anlatmak isterdim uzun uzun.

Bir daha sabahlara uyanamam,
geceleri uyuyamam.
Saatleri mi değil, gündüzleri mi alırsın.
Bilmiyorum,
senden kalan her şeyi yanıma almak isterdim.

Gözlerine bakmak,
ellerini tutmak,
son kez gidiyorum ben demek isterdim.
Ama bilirim ki,
bunların hepsi yalnızca,
senden bir kez daha gitme demeni beklemek olurdu.

İçimde seni bitiremedim.
Bedenim senden uzaklara yürürken,
ruhum hâlâ avucnun içinde tutsak.
Söyleyemem.
Söylesem kalırım, kalırsam yanarım,
yanarım da,
yine de senden kopamam.

Bir gülüşüne kalmışım.
Bir bakışına diz çökmüş,
bir tebessümünle boyun eğmişim.
Öyle kolay değil sözle bitirmek seni.

Ama işte,
insan bazı vedaları kendi içinde sessizce yapıyor.
Dışarıdan bakan sadece bir gidiş görür,
ama içimde bir ömrün kırılışı var.

Düşünüyorum da,
gerçekten nasıl veda eder insan.
Sana anlata anlata mı,
kendini ikna ede ede mi.
Yoksa hiçbir kelimenin yetmediği yerde,
sadece susarak mı.

Belki de veda dediğimiz şey,
giden adımda değil,
kalan yürekte atıyordur ilk nabzını.

Ben gidiyorum.
Ama bil ki,
giden ben olsam da,
senin içimde bıraktıkların veda etmeyecek bana.

Bunları sen asla bilmeyeceksin.
Kendime yazıyorum bu son satırları.

Bazı ayrılıklar kapı çarpmasıyla değil,
İnsanın kendi içine gömdüğü kelimelerle biter.
En son cümlenin bile kurulamadığı yerdeyim.

Çünkü asıl veda,
Sana bir daha yazmayacağım diyerek değil,
yazmayacağımı da,
yazmazsam olur.
Ölüm gibi sessizce,
Ölüm gibi......

Volkan Gülbitti