Ancak Yokluğumda Anlayabilirsin Beni

Kara saçlı bulutları sürüklerken rüzgâr,
Kaçışıyordu azgın dalgalardan martılar.
Sürüklerken dalgalar peşinden denizleri,
Silinmiyordu martıların ayak izleri.

Çalarken uzun uzun sert rüzgâr ıslığını
Duymuyordu kimse kulağımın çığlığını.
Yağarken gece boyu uzun bacaklı yağmur,
Görünmüyordu ufukta parlayan hiçbir nur.

Ay ki, akşamdan batmış,bütün yıldızlar uyur,
Meydanlar sana kaldı ey güneş,haydi buyur!
Denizin dibine çöktü içimdeki acı
Yokluğunda ne yapsın padişah tahtı tacı?

Mahzun martılar hep ellerime konar benim,
Sen yokken alev alev yüreğim yanar benim.
Çek o ellerini yakamdan ey kanlı dünya,
Bitsin artık kabus dolu bu kıpkızıl rüya.

Güz rüzgârları hep benim yüreğimden eser,
Bıçak, neden hep dönüp kendi sapını keser.
Yüreğimi yakıp kavuran bir yazdan geçtim,
Denizde yüzen bir yılanın zehrini içtim.

Çürümüş kavun kokusu kaldı geçen yazdan,
Nice nağmeler dinledik biz bir kırık sazdan.
Yarın mahşerde Hak’kın huzuruna varınca,
Alır hakkın ak karıncadan kara karınca.

Küf tuttu ekmeğim ellerinde zalimlerin,
Boyunları neden kıldan ince âlimlerin?
Kan bürür ötelerde zalimlerin gözünü,
Bilmezlerse eğer âlimler kendi özünü.

Aldatmadım ben insanları düz ovalarda,
Alnım açık gezdim ben, başım havalarda…
Yakalar bir gün elbet benim yokluğum seni,
Ancak yokluğumda anlayabilirsin beni.