Acının Dili Tutuldu Şehidin Parmaklarında

Ey Atatürk’ün Koca Yürekli Askeri
Türkiye Cumhuriyeti’nin Güzel Evladı
Henüz çiçeklenmişti gönlünde bahar
İçinde umut, aklında zafer, inanç ve gurur
Soğuk bir kış gününde, vatan için çıktın yola
Attın adımını karlı dağlara, buz tutmuş kayalara
Var gücünle savaştın, vurdun düşmanı serdin yere
Ama sıkıntıya gebeydi gün, bitimsizdi an
Dört yanından şimşek gibi geldi geçti mermiler
Bölündü en güzel yerinden zaman...

Dünyanın boşluğunda patladı hain bombalar
Dağlar kaydı ayağından, ölüm dikildi karşına
Soldu renkler, vuruldun kirli bir kurşunla
Od düştü babaevine, ağırlığınca yıkıldı hayatlar
Ölümün soğuk teninde acı biçare, döndü-durdu
Beşikteki oğlun, eşikteki anan, camdaki eşin
Ocağın başında ellerini ısıtan kardeşin
Geldi-geçti hayalinden, yarım kaldı umutların
Buz tutmuş parmaklarında soldu bahar çiçekleri...

Gaz lambasında alev, alev alev yandı-söndü ışık
Yıkık çatısında köy evinin dalgalandı Türk Bayrağı
Gece-gündüz ağladı anan-baban, ağladı Türkiye’m
Dinmedi gözyaşı, keder içinde hayatın kanı dondu
En karanlık, en ücra gecesinde acının dili tutuldu!..
Gözyaşını yıkadı yağmur
Acılar damladı çatıdan ıslak ıslak
Toprak üstüne toprak atıldı
Derinliğin koynuna verdiler seni
Sessizce kayıp gitti rayların üzerinden ağıt yüklü tren...

Rukiye Çelik
17.1.2024/Ankara