İcmal Şiiri - Yüksel Nimet Apel

İCMAL

Her senden sana vardığımda
Papatyalar gülümserdi

Solardı Nergisler-bana yok mu beni neden sevmiyorsunuz
Beni neden aranıza almıyorsununuz
Der boyun bükerdi

Ben ne zaman göğü çitileyip assam çalılara
Güneş alicenaplığıyla sıyrılır bulutların arasından
Isıtırdı içimizi

Ben ne gün seni özlesem çıkar gelirdin
Yaz günü ayaklarında yün çoraplarla
Ne çok gülerdim
A benim NANEMOLLAM

Biz ikimiz ne zaman ayin kuracak olsak
Annem en heybetli buluta biner
Sallanırken kahkahalar atardı

Sen yokken hasret sızısı düşerdi içime
Sık sık fotoğraflarımıza bakardım
İtinayla çıkarır çekmecemden
Her birini öpe koklaya bakar dururken

-bi açılırdı ki gözümün çeşmeleri
Birden canlanırdınız kederimden
Başlardı ayin

Şimdi beni iyi dinle can kulağıyla
Sakın öfkeni biriktirip biriktirip gelme
Gülücüklerle müjdelerle gel-gitmeyeceğim artık de

İlk tanıdığım sen ol
Hoş ben seni her türlü kabul ettim şımarıklıklarınla
Ben ilk baştan attım imzamı bu AŞK'ın altına

Hatırlıyor musun gelinliğimin juponu
On iki metre tarlatandan der
Nasıl da uçardım havalara - özgürlüğe kanat vuran kuşlar gibi
Beyaz duvağımla havada uçuşarak
Hep elimi tutmanı istemişimdir
Ama senin rüzgarın hep başka yöne eserdi

Ne zaman ayaklarım yerden kesilse
Sen Havan topu olur gürler inerdin tepemden
Kül ufak olurdum yapışırdım yere

Olsuun ben seni her halinle seviyorum

Bak yine haftanın ilk günü
Marşlar söylüyor çocuklar derse girmeden
İyi ki bu okula tayin oldun burda mutlu olacağını biliyorum

Akşam altıda beni Fransız mektebinin önünde bekle
Yine geç kalma da Fransız kalmayayım

Yüksel Nimet Apel